بروز، اپیدمیولوژی و غربالگری سرطان کبد (HCC)
بروز و اپیدمیولوژی
- به دلیل ارتباط HCC با بیماری مزمن کبدی، واکسیناسیون همگانی نوزادان علیه ویروس هپاتیتB [II, A] و شروع زودهنگام درمان ضدویروسی برای هپاتیت B و هپاتیتC [III, A] توصیه می‌شود.
این اقدام، خطر ابتلا به سرطان کبد را به‌طور چشمگیری کاهش می‌دهد. - درمان ضدویروسی برای تمام بیمارانی که هپاتیت B فعال دارند و همزمان به HCC مبتلا شده‌اند، توصیه می‌شود [II, A].
هدف، کاهش پیشرفت بیماری و جلوگیری از آسیب بیشتر کبد است. - درمان ضدویروسی مستقیم (Direct-acting antivirals) معمولاً برای بیماران مبتلا به هپاتیت C فعال که HCC دارند توصیه می‌شود، اما زمان شروع درمان باید براساس شرایط هر فرد تعیین شود [IV, B].
زیرا پاسخ به درمان در بیماران مبتلا به سرطان کبد متفاوت است.
غربالگری (Surveillance)
- غربالگری برای HCC در همه بیماران مبتلا به سیروز کبدی (صرف‌نظر از علت آن) توصیه می‌شود، به شرطی که عملکرد کبد و بیماری‌های همراه اجازه درمان سرطان را بدهند [II, A].
چون خطر HCC در بیماران سیروزی بسیار بالاست. - غربالگری HCC در بیماران مبتلا به هپاتیت B مزمن که دارای ریسک متوسط یا بالا برای HCC هستند (مثلاً بر اساس نمره PAGE-B)، در آغاز درمان با آنالوگ‌های نوکلئوزیدی توصیه می‌شود [II, A].
- روش غربالگری استاندارد HCC:
- سونوگرافی شکم (یا تصویربرداری مقطعی چندفازی اگر در دسترس باشد)
- هر ۶ ماه یک‌بار
- همراه با یا بدون اندازه‌گیری آلفا فتوپروتئین (AFP) [II, A].
- بیوپسی مایع (Liquid biopsy) و بررسی DNA توموری در گردش (ctDNA) برای غربالگری HCC توصیه نمی‌شود [IV, D].
چون شواهد کافی برای کاربرد بالینی آن در غربالگری وجود ندارد.