درمان در بیماران با متاستاز قابل برداشت
- در بیمارانی که متاستاز قابل برداشت دارند و معیارهای پیش‌آگهی مطلوب همراه با امکان جراحی مناسب وجود دارد، ممکن است نیاز به درمان سیستمیک پری‌اپراتیو (Perioperative systemic therapy) نباشد. (III, B)
- در بیماران با متاستاز قابل برداشت، در شرایطی که وضعیت پیش‌آگهی نامشخص است، استفاده از شیمی‌درمانی مبتنی بر اکسالی‌پلاتین در دوره پری‌اپراتیو توصیه می‌شود. (II, B)
- در بیماران RAS-WT با تومور سمت چپ روده بزرگ، استفاده از آنتی‌بادی‌های مونوکلونال ضد EGFR به‌عنوان درمان تبدیلی (Conversion therapy) توصیه می‌شود، زمانی که هدف برداشت کامل (Complete resection) است. (II, A)
- در بیماران با تومور سمت راست و/یا بیماری با جهش RAS، رژیم FOLFOXIRI به همراه بواسیزوماب (و در حد کمتر، شیمی‌درمانی دوبل + بواسیزوماب) به‌عنوان بهترین انتخاب در نظر گرفته می‌شود؛ بسته به اینکه بیمار توانایی تحمل شیمی‌درمانی سه‌گانه (Triplet chemotherapy) را داشته باشد یا نه. (II, B)
- بیمارانی که به شیمی‌درمانی خط اول پاسخ نمی‌دهند، نباید از جراحی برداشت (Resection) یا ابلیشن متاستازها محروم شوند، چراکه در صورت انجام برداشت پس از درمان خط دوم نیز می‌توان به نتایج مطلوب رسید. در این بیماران، شیمی‌درمانی داخل‌عروقی (Intra-arterial chemotherapy) می‌تواند یک گزینه باشد؛ نه تنها برای بازگرداندن پاسخ به درمان، بلکه برای امکان برداشت متاستازهای کبدی. 【III, C】
- در صورت وجود فقط متاستاز صفاقی (Peritoneal metastasis)، باید جراحی سیتوریداکتیو کامل (Complete cytoreductive surgery) انجام شود. 【II, A】
- افزودن HIPEC (شیمی‌درمانی هایپرترمیک داخل صفاقی) می‌تواند به‌عنوان یک روش تجربی در نظر گرفته شود، اما هنوز نیازمند اثبات در کارآزمایی‌های بالینی است. بنابراین استفاده از آن در خارج از این شرایط توصیه نمی‌شود. 【II, D】